زیر سایه ی نگاهت احساس غرور می کنم از هجوم خاطرات تلخ گذشته در امانم .زیباترین احساس زمانی

که غنچه ی سرخ لبخندت روتوی صورت مهتابیت می بینم.زمانی که دستای سرد تو به سمت دستای گرم

و لبریز از عشق من دراز می کنی . تلالؤ عشق رو در نگاهت می خونم.زمانی که چشمانم بارونی می شه

و تو چتر دستانت رو سایبان گونه های سرخم می کنی تا جوی اشکان عاشقم جاری نشود.اما من سنگدل

چتر شکسته ی ذستانم را از تو دریغ می کنم زیرا که بارون چشمانت به قلب پر هیاهوی من آرامش می دهد

و هر لحظه می توانم عشق تو را بیشتر از همیشه احساس می کنم. زمانی که اسم من روی لبانت جاری

می شود در اسمان نگاهت پرواز می کنم.زیباترین لحظه ی عمرم زمانی بود که تو مهمان نا خونده ی قلبم شدی!

ولی...................................!نه؟کجاس رویای زیبای با تو بودن دستان سرد تو!سایبان نگاهت!چتر دستانت نه؟