آن شب ها گذشت.آن شب هایی که تا سحر بیدار می ماندیم.آن شب ها که زیر لب جوشن کبیر زمزمه می کردیم.آن شب ها که دیگر عنان اشک هایمان در دست های خودمان نبود،به خود می آمدیم و می دیدیم  که اشک هایمان دنیایی را پاک کرده بود.آن دنیایی که پاک شدنش را به خواب هم نمی دیدیم.اشک هایمان همان مجوز ورودمان به دنیای پروانه ها بودند،رفتند.

آن شب ها که با ترس از خودش به زیر کتابش پناه می بردیم،به امید این که بخشش شامل حال ما نیز شود.آن شب ها که از هر چهارده برگزیده اش یاری می خواستیم،همه و همه گذشت. آن سحری های پر راز و نیاز و آن افطار های پر التهاب گذشت و...

...و حالا ما مانده ایم بر سر دوراهی.دوراهی که هر کدام ما را به دو راه مختلف می کشاند.دو راهی که یکی از راه ها مسیرش به شدت زیباست و پرزرق و برق و آن یکی پر از سختی است و اشک.

                                                                                       وای خدای من!

                                                                                                          حالا کدام راه را انتخاب کنم؟در برزخی گیر کردم که مانند ندارد.

                                                                                                                                                                                       خودت دستمو بگیر!