پای هرچی که دویدم آخرش                حسرت داشتنشو رو دلم گذاشت

خیلی وقته که گذشته.تورفتی.تونیستی. اثری ازت نیست.کوچه تاریکه.ساکته. خلوته.سکوتش خفقان آوره.چیزی جز نفس های سنگینم سکوتشو نمی شکنه.نمی تونم بی تو نفس بکشم.هوا روسینم سنگینی می کنه.گل من این بود رسمش؟این جوری به قولت عمل کردی؟این جوری قراربود مثلا اسممو ازیاد نبری؟این جوری قرار بود احساسمو به بازی نگیری؟اون روز رو یادت می آد؟ همون روزی که ...

آه خدایا!چی دارم می نویسم؟چه قد درباره اون روز بنویسم؟چه قد بگم قلبمو شکستی؟دیگه دیره.واسه همه چی.وقته رفتنه.وقته خداحافظیه.همون لحظه ای که توبراش لحظه شماری می کردی!

حالا...بی تو دوباره شروع می کنم.سهم من ازباتو بودن،تنهایی کشیدن بود.بی تو شروع می کنم،حالا که باتوبودن تموم شده.بی تو شکوفه می کنم،توفصلی ازنیازو غم.کنار رد پای تو ویرونیمو حس می کنم.تو دیگه رفتی.تو نیستی.

سخته باورش.خیلی سخته

می دونم واسه من دیگه توی قلب تو جانیست                          می دونم دیگه هیچی شبیه گذشته ها نیست

تاوقتی، بی تو بارون توی کوچه می باره                                می دونم تنهایی منو تنها نمی ذاره