در دیر مغان آمدم یارم قدحی در دست

مست از می و میخواران از نرگس مستش مست                

در نعل سمند او ، شکل مه نو پیدا                       

وز قد بلند او ، بالای صنوبر پست

آخر به چه گویم هست از خود خبرم چون نیست         

وز بهر چه گویم نیست باوی نظرم، چون هست

شمع دل دم ساز بنشست، چو او برخاست                 

و افغان ز نظر بازان برخاست،چو او بنشست

گر غالیه خوش بو شد،در گیسوی او پیچید              

ور وسمه کمانش گشت،در ابروی او پیوست

                                                 باز آی که باز آید عمر شده ی حافظ

                                  هر چند که ناید باز تیری که بشد از شست